1820-1860
W Europie powstawały pierwsze towarzystwa geograficzne: Paryż 1821, Berlin 1828, Londyn 1830, Sankt Petersburg 1845, Wiedeń 1856. We wszystkich dużą aktywność badawczą wykazywali Polacy. Powstawanie polskich organizacji naukowych na ziemiach Rzeczypospolitej uniemożliwiały restrykcyjne przepisy władz zaborczych.
1886
Wacław Nałkowski przedstawił propozycję utworzenia towarzystwa geograficznego na ziemiach polskich (Nasze krajoznawstwo, „Przegląd Tygodniowy”, nr 4 s. 2).
1917
5 listopada w Zakładzie Geologicznym Uniwersytetu Warszawskiego odbyło się zebranie pomysłodawców (m. in. Jan Lewiński, Stanisław Lencewicz, Bolesław Olszewicz, Stanisław Poniatowski, Ludomir Sawicki, Jerzy Loth) utworzenia Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Powołano Zarząd Tymczasowy, na jego czele stanął Jan Lewiński, profesor UW. Niemieckie władze okupacyjne zatwierdziły statut, wykreślając jednak paragraf odnoszący się do prawa otwierania oddziałów w innych miastach Polski. Ograniczenia te zniósł dopiero nowy statut, uchwalony na początku 1919 roku.
1918
27 stycznia, w Sali Stowarzyszenia Kupców Polskich przy ul. Szkolnej 10 w Warszawie odbyło się zebranie organizacyjne PTG. Jako priorytet uznano działania związane z integracją terytorialną Polski. Podkreślono też ogólnopolski charakter organizacji. Na prezesa Towarzystwa wybrano Jana Lewińskiego. Ludomir Sawicki, jako obywatel austriacki, nie mógł kandydować do władz Towarzystwa. Do 1939 r. kolejnymi prezesami byli: Władysław Gorczyński, Karol Bohdanowicz, Eugeniusz Romer, Władysław Massalski, Antoni Sujkowski.
18 marca 1918 roku odbyło się pierwsze posiedzenie naukowe PTG. Referat pt. Historia kolonizacji Afryki wygłosił J. Loth.
1919-1939
Geografowie, zwłaszcza Eugeniusz Romer, odegrali główną rolę w procesie ustalania ostatecznego kształtu granic niepodległej Polski (zwłaszcza podczas Konferencji Pokojowej w Paryżu, 1919-1920). Po I wojnie Towarzystwo wykazywało wielkie zaangażowanie w procesie likwidacji przestrzennych kontrastów wynikających z wieloletniego podziału ziem Rzeczypospolitej między trzy państwa zaborcze. Dla potrzeb gospodarki narodowej podjęto badania naszych ziem pod względem fizyczno-geograficznym i społeczno-gospodarczym. Członkowie Towarzystwa mieli znaczący udział w tworzeniu koncepcji okręgów gospodarczych, byli pionierami planowania przestrzennego i regionalnego, przyczynili się w istotny sposób do uznania turystyki za ważną dziedzinę gospodarki kraju. Głównymi obszarami ich aktywności były obszary górskie (zwłaszcza Karpaty), tereny nadmorskie, pogranicza wschodnie i zachodnie oraz miasta.
1919
Zaczął ukazywać się „Przegląd Geograficzny”. W 1. tomie L. Sawicki opublikował wspaniały manifest pt. Zakłady państwowe a geografia ojczysta. Do 1939 r. redaktorami byli: L. Sawicki (1919-1921) oraz S. Lencewicz (1923-1939). Tom II. (1920-1921) „Przeglądu” został zadedykowany Francuskiemu Towarzystwu Geograficznemu w Paryżu z okazji 100-lecia powstania. Był to dar serca polskich geografów dla przyjaciół Francuzów. Pod względem edytorskim tom jest bardzo skromny, był to bowiem czas wojny Polski z Rosją Sowiecką.
Podjęto działania w zakresie ujednolicenia nazewnictwa geograficznego ziem polskich. Przygotowano w tej sprawie obszerny materiał, opracowany na prośbę władz państwowych.
1920
Towarzystwo przekazało władzom rządowym obszerny memoriał uzasadniający konieczność scentralizowania prac geodezyjnych, topograficznych i kartograficznych w jednej instytucji państwowej, dokument dotyczący nauczania geografii w szkole średniej, a także zasygnalizowano problem braku podręczników uniwersyteckich z zakresu geografii.
Ustanowiono najwyższe wyróżnienie Towarzystwa – członkostwo honorowe. Jako pierwszy tytuł Członka Honorowego PTG otrzymał Eugeniusz Romer. Do końca 2017 r. godność tę uzyskało 150 wybitnych geografów, z których blisko 50% pochodziło z zagranicy.
Od jesieni 1920 r. do września 1939 r. siedziba Towarzystwa mieściła się w Zakładzie Geograficznym UW, zajmującym lokal w Pałacu Staszica.
1922
Powstał Oddział Krakowski PTG. Pierwszym prezesem został Michał Siedlecki. W 1924 r. funkcję tę przejął Ludomir Sawicki, a po jego śmierci w 1928 r. – Jerzy Smoleński, który pełnił ją do września 1939 roku.
9-11 kwietnia 1922 w Krakowie odbył się Zjazd Geograficzny dotyczący nazewnictwa i terminologii oraz geograficznego podziału regionalnego Polski. Organizatorem było Towarzystwo Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych przy znacznym udziale PTG. Główne referaty wygłosili: Ludomir Sawicki, Jerzy Smoleński oraz Stanisław Pawłowski. Materiały zjazdowe zostały wykorzystane przez L. Sawickiego i J. Smoleńskiego w dwutomowym wydawnictwie Polskie słownictwo geograficzne.
4-5 czerwca z inicjatywy Juliusza Jurczyńskiego w Łodzi odbył się I Ogólnopolski Zjazd Nauczycieli Geografii. Powołano wtedy do życia Zrzeszenie Polskich Nauczycieli Geografii, które miało charakter nauczycielskiej organizacji zawodowej. Przewodniczącym został Eugeniusz Romer (1922-1929), a następnie Stanisław Pawłowski (1929-1939). Siedzibami były kolejno Lwów i Poznań. Zrzeszenie organizowało cykliczne Zjazdy Polskich Nauczycieli Geografii, które stanowiły jedyne w kraju forum umożliwiające spotkanie wszystkich geografów i odegrały ważną rolę w rozwoju geografii. Odbyło się osiem zjazdów: w Łodzi (1922), we Lwowie (1926, 1928), w Poznaniu (1929), Gdyni (1931), Warszawie (1933), Katowicach (1936) i Krakowie (1939). Niektóre miały charakter swego rodzaju manifestacji politycznej skierowanej przeciwko polityce państwa niemieckiego (np. spotkania w Gdyni i Katowicach).
1923
Zaczęło ukazywać się „Czasopismo Geograficzne”, wydawane do dziś. Do 1939 r. periodyk był organem Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii. Pierwsze roczniki wychodziły w Łodzi pod red. Juliusza Jurczyńskiego. Potem redakcja znajdowała się we Lwowie i w Poznaniu (redaktorzy: Eugeniusz Romer, Stanisław Pawłowski).
W Krakowie zaczęły się ukazywać „Wiadomości Geograficzne”, czasopismo PTG, wydawane do 1939 r. Twórcą i pierwszym redaktorem był Ludomir Sawicki, a następnie Wiktor Rudolf Ormicki.
1925
W Kairze odbył się pierwszy po I wojnie światowej Kongres Międzynarodowej Unii Geograficznej. Uczestniczyła w nim oficjalna delegacja geografów polskich, której przewodniczyli Henryk Arctowski i Ludomir Sawicki. W Kongresie brało udział kilkudziesięciu Polaków.
1926
Rozpoczął się proces „rozbicia regionalnego” jednolitej dotąd organizacji, jaką było PTG. Powstało wtedy niezależne Towarzystwo Geograficzne we Lwowie, któremu przewodniczył Eugeniusz Romer (mimo, że w okresie 1925-1926 był Prezesem PTG). Dwa lata później (1928) podobną organizację utworzono w Poznaniu (przewodniczący Stanisław Pawłowski). Choć obaj uczeni stale nawoływali do powołania jednego, ogólnokrajowego Związku Polskich Towarzystw Geograficznych, na zjednoczenie geografów trzeba było czekać do 1946 roku.
20 marca rozpoczęła się pierwsza wyprawa „Orbisu” pod kierunkiem Ludomira Sawickiego na Polesie. Kolejne ekspedycje miały miejsce w 1927 r. (Bałkany, 13 czerwca-1 listopada) oraz w 1928 r. (Bałkany, 1 lipca-30 września). Podczas wypraw wykorzystywano specjalny samochód, nazwany „Orbisem”. Został on skonstruowany według pomysłu L. Sawickiego przez firmę Renault w Paryżu. Jako przewodniczący Oddziału Krakowskiego PTG L. Sawicki wykorzystywał podczas tych wyjazdów logo Towarzystwa. Celem wypraw było wyszukanie rynków zbytu dla rozwijającego się przemysłu polskiego. Cała akcja była zaplanowana na szereg lat. Niestety podczas trzeciej wyprawy Sawicki nabawił się ciężkiej choroby, w wyniku której zmarł w dniu 3 października 1928 roku.
1927
1-11 czerwca PTG było współorganizatorem II Zjazdu Słowiańskich Geografów i Etnografów. Inicjatorem zaproszenia Zjazdu do Polski był Ludomir Sawicki. Patronat objął Prezydent RP Ignacy Mościcki. Komitet Organizacyjny mieścił się w Instytucie Geograficznym UJ. Na jego czele stanął Eugeniusz Romer, sekretarzem generalnym był Ludomir Sawicki. Zjazd miał formę kolejowej okrężnej podróży naukowej po Polsce.
1928
2-4 lutego odbył się I Zjazd Koleżeński Geografów Krakowskich, połączony z jubileuszem 10-lecia PTG. Uroczyste posiedzenie odbyło się 2 lutego w Auli Collegium Novum UJ i było w całości transmitowane przez Radio Kraków, co było wówczas rzadkością. Kolejny Zjazd Koleżeński Geografów Krakowskich odbył się 3-4 lutego 1939 roku. W hallu Instytutu Geograficznego UJ wmurowano wtedy tablicę pamiątkową ku czci Ludomira Sawickiego.
12-17 listopada z inicjatywy Instytutu Geograficznego UJ i Oddziału Krakowskiego PTG pod kierunkiem Jerzego Smoleńskiego odbył się w Krakowie kurs geograficzny dla nauczycieli szkół średnich. Kursy takie organizowano również w latach następnych. Obok Krakowa najbardziej aktywne w tym zakresie były Oddziały: Łódzki i Śląski.
1929
4-5 maja Oddział Krakowski PTG zorganizował „Konferencje Tatrzańskie”, poświęcone dyskusji nad potrzebami badań naukowych w Tatrach i na Podtatrzu.
W lipcu, w Poznaniu odbył się Pierwszy Ogólnopolski Kongres Krajoznawczy. W organizacji Kongresu aktywnie uczestniczyło PTG. Kongres spotkał się z dużym zainteresowaniem ze strony środowiska geografów. W różny sposób zaangażowani byli m. in.: Regina Danysz-Fleszarowa, Franciszek Dziedzic, Mieczysław Limanowski, Aleksander Maciesza, Władysław Massalski (prezes PTG), Stanisława Niemcówna, Stanisław Nowakowski, Wiktor Ormicki, Stanisław Pawłowski, Eugeniusz Romer, Jerzy Smoleński, Paweł Sosnowski, Stanisław Srokowski, Józef Staśko, Antoni Sujkowski, Gustaw Wuttke. Naczelnym postulatem Kongresu było wydanie Słownika Geograficznego Ziem Polskich. Pierwsze zeszyty ukazały się dopiero w 1937 r.
W latach 1929-1933 działał Oddział PTG w Łodzi, potem włączony do Oddziału Warszawskiego. W latach 1929-1934 w Katowicach działał Śląski Oddział PTG, włączony potem do Oddziału Krakowskiego.
1931
Na XIII Kongresie MUG w Paryżu Eugeniusz Romer został wybrany wiceprezydentem MUG. Jego kadencję przedłużono podczas XIV Kongresu MUG w Warszawie (1934).
1934
21-31 sierpnia w Warszawie odbył się XIV Kongres MUG. Patronat objęli Prezydent RP Ignacy Mościcki oraz Marszałek Polski Józef Piłsudski. Przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego był Eugeniusz Romer, jego zastępcą Antoni Sujkowski, Prezes PTG. W Kongresie uczestniczyły 693 osoby z 44 krajów. Z Polski wzięło udział około 350 osób.
1935
Powstał Oddział Warszawski PTG (zwany „Macierzystym”). Przewodniczącym został Stanisław Lencewicz. Przedtem funkcję oddziału stołecznego spełniał Zarząd Główny. W tym samym roku utworzono Oddział PTG w Wilnie, działający do 17 września 1939 r.
1936
Zrzeszenie Polskich Nauczycieli Geografii przesyła do Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia publicznego memoriał w „sprawie upośledzenia nauki geografii w programach liceów ogólnokształcących”. Dokument ten poparło PTG.
1937
W Warszawie powstało Polskie Towarzystwo Wypraw Badawczych. Członkami założycielami było 13 stowarzyszeń, placówek naukowych i instytucji publicznych, m. in. Polskie Towarzystwo Geograficzne. Prezesem był gen. Tadeusz Kasprzycki, a w Zarządzie zasiadali m. in. Walery Goetel, Stanisław Lencewicz, Jerzy Smoleński. Towarzystwo finansowało m. in. wyprawy na Spitsbergen, do Ugandy i w Himalaje. Po wojnie nie zostało reaktywowane.
1938
Podczas Kongresu MUG w Amsterdamie wiceprezydentem Unii wybrano Stanisława Pawłowskiego.
1939-1945
Zmarli, zginęli lub zostali zamordowani przez Niemców i Sowietów liczni działacze Towarzystwa, m. in.: Tadeusz Betleja (1939), Antoni Kudławiec (1939), Jan Jasiński (1939), Stanisław Pawłowski (1940), Jakub Stefan Cezak (1940), Zdzisław Simche (1940), Wiktor Fajkosz (1940), Kazimierz Jantzen (1940), Franciszek Mączak (1941), Zdzisław Opolski (1941), Helena Paliwodzianka (1941), Adam Gadomski (1942), Wanda Rewieńska (1942), Julian Stanoch (1942), Antoni Sujkowski (1942), Mikołaj Taranowski (1942), Władysław Gumplowicz (1942), Anna Nałkowska (1942), Władysław Breitmeier (1943), Czesław Jaksa Bykowski (1943), Tadeusz Dybczyński (1944), Stanisław Lencewicz (1944), Maria Polaczkówna (1944), Walery Łoziński (1944), Paweł Sosnowski (1944), Stanisław Poniatowski (1945). Wielu geografów-oficerów zginęło w Katyniu, m. in.: Bronisław Leopold Buniakowski, Tadeusz Czort, Władysław Deszczka, Stanisław Kołodziejczyk, Edward Kazimierz Kremky, ppłk Jerzy Lewakowski, Piotr Jan Smarzyński. W ramach słynnej Sonderaktion Krakau (6 XI 1939) wywieziono do obozu koncentracyjnego sześciu geografów. Byli to: Stanisław Korbel, Stanisław Leszczycki, Ludwik Ręgorowicz, Wiktor Ormicki, Jerzy Smoleński, Walenty Winid. Trzej ostatni zginęli w obozach koncentracyjnych.
1942
21 kwietnia w Warszawie rozpoczęły się tajne posiedzenia PTG. Zainaugurował je Stanisław Lencewicz. Referentami byli, m. in., Stanisław Pietkiewicz, Wanda Richling-Kondracka, Stanisław Gorzuchowski. Pod koniec tego roku zainaugurowano też spotkania PTG w Krakowie. Po 1943 r. przystąpiono tam m. in. do prac nad rekonstrukcją studiów geograficznych, zreformowaniem działalności PTG. W działaniach tych uczestniczyli m. in.: Władysław Szafer, Jan Dąbrowski, Kazimierz Dobrowolski, Władysław Semkowicz, Józef Fudakowski, Karol Buczek, Maria Dobrowolska, Józef Szaflarski, Mieczysław Klimaszewski, Antoni Wrzosek, Marian Gotkiewicz, Stanisław Leszczycki.
1945-2018
Po wojnie PTG aktywnie włączyło się w proces odbudowy zniszczonej Polski i zagospodarowania tzw. Ziem Odzyskanych. Geografowie brali udział w opracowaniu wszystkich koncepcji zagospodarowania przestrzennego kraju, w pracach nad zmianami podziału administracyjnego, prognozowaniu zmian społeczno-gospodarczych, planach ochrony środowiska, krajobrazu itd. Współcześnie aktywnie uczestniczą w opracowaniu strategii i planów rozwoju na wszystkich szczeblach administracji samorządowej. Jednym z podstawowych celów działania towarzystwa jest kształtowanie społecznej świadomości geograficznej.
1945
6 maja odbyło się pierwsze po wojnie zebranie PTG, zwołane przez Stanisława Srokowskiego, który do 1939 r. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego. Powołano władze Towarzystwa i Oddział Warszawski. W tym samym roku powstały Oddziały w Lublinie (przewodniczy Adam Malicki) i Krakowie (Stanisław Leszczycki). Pod koniec roku reaktywowano „Przegląd Geograficzny”. Ukazał się jako tom 19, 1939/1945 i był poświęcony geografom, którzy odeszli w latach II. wojny światowej. Eugeniusz Romer został ponownie wiceprzewodniczącym MUG. Funkcję tę pełnił do 1949 roku.
1946
9-12 czerwca we Wrocławiu odbył się zjazd zjednoczeniowy towarzystw i organizacji geograficznych: PTG, Towarzystwa Geograficznego w Poznaniu oraz Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii. W Zjeździe uczestniczyło około 400 osób. Było to pierwsze po wojnie spotkanie polskich geografów. Wykład inauguracyjny Duchowa struktura Polski wygłosił E. Romer. Przewodniczącym PTG został wybrany Stanisław Srokowski. Kolejnymi Prezesami byli: Stanisław Leszczycki, Rajmund Galon, Jerzy Kondracki, Alfred Jahn, Stanisław Berezowski, Bogodar Winid, Anna Dylikowa, Wojciech Stankowski, Jan Szupryczyński, Andrzej Bonasewicz, Florian Plit, Andrzej Tadeusz Jankowski, Jerzy Bański, Antoni Jackowski (od 2012 r.).
Wznowiono wydawanie „Czasopisma Geograficznego” jako kwartalnika PTG. Pierwszym redaktorem został Julian Czyżewski (1946-1968). W następnych latach funkcję tę pełnili: Alfred Jahn, Jan Łoboda, Piotr Migoń, Izabella Łęcka (od 2015). Powstały Oddziały PTG w Łodzi, Poznaniu, Toruniu i Wrocławiu, w następnym roku w Częstochowie, Gdańsku, Katowicach, Opolu, Szczecinie, w 1949 r. w Rzeszowie, zaś w 1950 r. w Radomiu. W 2017 r. funkcjonowało łącznie 21 Oddziałów – 17 terenowych i 4 merytoryczne (Kartograficzny, Klub Polarny, Olimpijski, Teledetekcji i Geoinformatyki). Zaczęła wzrastać liczba członków, od 400 po wojnie do 1200 obecnie. W latach 1946-2017 PTG zorganizowało 64 zjazdy ogólnopolskie i regionalne.
1946-1953
PTG, a zwłaszcza kierowany przez Stanisława Leszczyckiego Wydział dla Spraw Nauki, stał się głównym organizatorem życia naukowego w zakresie geografii. PTG inicjowało szereg projektów badawczych, posiadało własne stacje terenowe w Mikołajkach (od 1946), Wojcieszowie w Górach Kaczawskich (1949) i na Hali Gąsienicowej (1949). Prowadziło też aktywną działalność wydawniczą.
1947
Z inspiracji Polskiego Towarzystwa Geograficznego rozpoczynają się prace nad mapą użytkowania ziemi w Polsce. Po 1953 r. opiekę merytoryczną przejmie Instytut Geografii PAN.
1948
Władysław Milata założył w Krakowie geograficzne czasopismo popularno-naukowe „Poznaj Świat”. Wydawcą było PTG. Od 1956 r. ukazywało się w Warszawie, a wieloletnim redaktorem był Stanisław Berezowski. W 2002 r. PTG zrezygnowało z wydawania czasopisma (względy finansowe). Obecnie ukazuje się w Gdańsku (firma Probier).
W tym samym roku zaczęło się ukazywać czasopismo dla nauczycieli „Geografia w Szkole”. Pierwszym redaktorem był Stanisław Srokowski, następnie funkcję tę pełnili m. in. Józef Barbar, Zdzisław Batorowicz, Florian Plit.
1949
19 listopada Instytut Geograficzny UJ i PTG zorganizowały w Krakowie uroczystości związane z 100. rocznicą utworzenia pierwszej w Polsce Katedry Geografii. W hallu Instytutu (ul. Grodzka 64) odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą męczeństwu Jerzego Smoleńskiego i Wiktora R. Ormickiego. Replika tablicy znajduje się w obecnej siedzibie Instytutu na Kampusie 600-lecia Odnowienia UJ.
1950
Geografia warszawska i PTG przenoszą się do pałacu Uruskich-Czetwertyńskich (ul. Krakowskie Przedmieście 30), gdzie mają siedzibę do chwili obecnej.
1953
Powstał Instytut Geografii PAN, którego dyrektorem został Stanisław Leszczycki. W związku z tym zrezygnował on z funkcji przewodniczącego PTG. Towarzystwo musiało przekazać nowej placówce swoje bogate zbiory biblioteczne (18 617 woluminów czasopism, książek i wydawnictw seryjnych, 331 atlasów oraz 8140 arkuszy map), część majątku, w tym stacje terenowe i wydawnictwa, m. in. „Przegląd Geograficzny”. Periodykiem Towarzystwa pozostało „Czasopismo Geograficzne”. Ten wymuszony transfer dóbr Towarzystwa na rzecz placówki PAN-owskiej spowodował głęboki kryzys w późniejszej działalności PTG, a jego skutki są widoczne do chwili obecnej. Na wiele lat Towarzystwo zostało zepchnięte do roli podrzędnego stowarzyszenia, które w świadomości społecznej było kojarzone niemal wyłącznie z geografią szkolną i popularyzacją wiedzy geograficznej.
1960
Opracowano plany wydawnicze na kolejne lata. W pierwszym rzędzie zaczęły się ukazywać prace związane z wielkimi Antenatami (E. Romerem, W. Nałkowskim, Stanisławem Nowakowskim, S. Lencewiczem, S. Pawłowskim, L. Sawickim). Zaczęto wydawać pozycje dotyczące wybranych zagadnień geograficznych. Duży udział w dorobku wydawniczym miały Komisje Tematyczne. W 2017 r. PTG wydawało 11 tytułów periodyków i wydawnictw ciągłych. Ponadto co roku Towarzystwo jest wydawcą samodzielnym lub współwydawcą 15-20 tytułów pozycji zwartych.
1963
Wprowadzono odznaczenie – Medal PTG, przyznawany za wybitne osiągnięcia i zasługi na polu geografii. Pierwszym laureatem został Bolesław Olszewicz. Do końca 2017 r. Medalem wyróżniono 114 osób.
1964
Stanisław Leszczycki został wiceprezydentem Międzynarodowej Unii Geograficznej. Ponownie został wybrany do pełnienia tej funkcji w 1972 roku. Był trzecim Polakiem pełniącym tę funkcję (po Eugeniuszu Romerze i Stanisławie Pawłowskim). Potem, w latach 1976-1984, funkcję tę pełnił Jerzy Kostrowicki.
1964
PTG powołało pierwsze komisje specjalistyczne (Fotointerpretacji, Hydrografii, Kartografii, Geografii Stosowanej). Obecnie działa 9 komisji tematycznych: Edukacji Geograficznej, Geografii Komunikacji, Geografii Osadnictwa i Ludności, Geografii Przemysłu, Geografii Turyzmu, Hydrologiczna, Krajobrazu Kulturowego, Obszarów Wiejskich, Geografii Politycznej i Historycznej, Geografii Religii. Podobnie jak Oddziały merytoryczne mają one poważne osiągnięcia naukowe. Coraz częściej przedstawiciele Komisji są zapraszani przez władze państwowe i samorządowe do współpracy w różnych dziedzinach życia publicznego.
1964
Zaczęło się ukazywać czasopismo „Fotointerpretacja w Geografii”. W latach 1994-2000 miało tytuł „Fotointerpretacja w geografii. Problemy Telegeoinformacji”, od 2001 r. ukazuje się pt. „Teledetekcja Środowiska”. Obecnym wydawcą jest Oddział Teledetekcji i Geoinformatyki PTG.
1965-1966
PTG zorganizowało wyprawę morską jachtem „Śmiały” do Ameryki Południowej, połączoną z badaniami terenowymi w Chile. Kierownikiem ekspedycji był Tadeusz Wilgat. Kolejną wyprawę naukową zorganizowano w 1968 r. na Islandię, której kierownikiem był Rajmund Galon. Badano przedpole lodowca Skeidarár.
1966
Zaczął ukazywać się „Biuletyn Informacyjny Zarządu Głównego PTG”. Pismo wychodzi do dnia dzisiejszego (obecnie w formie elektronicznej).
1967
Ustanowiono Złotą Odznakę PTG. Laureatami są przede wszystkim działacze poszczególnych Oddziałów PTG oraz popularyzatorzy wiedzy geograficznej. Do końca 2017 r. Odznaką wyróżniono 902 osoby.
1968
19-22 września około 550 osób brało udział w X Zjeździe PTG w Warszawie, poświęconym 50-leciu Towarzystwa. Z tej okazji wydano monografię Polskie Towarzystwo Geograficzne w pięćdziesiątą rocznicą działalności (red. Roman Biesiada, Warszawa 1968), która do dzisiaj jest najpełniejszym pod względem materiałowym źródłem do dziejów PTG.
Stanisław Leszczycki został Prezydentem Międzynarodowej Unii Geograficznej. Był pierwszym Polakiem, któremu powierzono tę zaszczytną funkcję.
1969
Zaczął się ukazywać „Polski Przegląd Kartograficzny”, wydawany przez Komisję Kartograficzną PTG oraz PPWK. Nawiązywał on do tradycji tego pisma, które ukazywało się pod red. Eugeniusza Romera we Lwowie w latach 1929-1934. Od 2016 r. ukazuje się pt. „Polish Cartographical Review”.
1974
PTG wspólnie z Ministerstwem Oświaty i Wychowania zaczęło organizować Szkolne Olimpiady Geograficzne. W 1991 r. poszerzono jej zakres przyjmując nazwę „Olimpiada Geograficzna i Olimpiada Nautologiczna”, w 2011 r. ponownie została „Olimpiadą Geograficzną”. Inicjatorką i wieloletnią przewodniczącą Olimpiady była Anna Dylikowa.
W ramach PTG zaczyna działać Klub Polarny, skupiający geografów i przedstawicieli innych nauk zajmujących się problematyką polarną. W 1985 r. Klub otrzymał status Oddziału. Inicjatorem i pierwszym przewodniczącym był Alfred Jahn. W 1993 r. zaczęto wydawać „Biuletyn Polarny”.
1983
PTG zorganizowało w Toruniu I Zjazd Geografów Polskich. Kolejne Zjazdy odbyły się w Łodzi (1986) oraz w Poznaniu (1989). Poprzez Zjazdy PTG próbowało doprowadzić do zintegrowania środowiska polskich geografów, koordynacji badan naukowych itp. Później nie kontynuowano tego zamierzenia, głównie ze względów finansowych.
1984-1992
Leszek A. Kosiński pełnił funkcję sekretarza generalnego i skarbnika Międzynarodowej Unii Geograficznej.
1985
PTG zaczęło organizować konkursy na najlepszą pracę magisterską z zakresu geografii. Do końca 2017 r. laureatami I nagrody zostało 36 młodych geografów. Wielu z nich wybrało potem drogę kariery naukowej.
1991
PTG opuściła działająca od 1982 r. Komisja Geomorfologii, która przekształciła się w Stowarzyszenie Geomorfologów Polskich. W następnym roku podobny krok podjął utworzony w 1988 r. Klub Ekologii Krajobrazu, który stał się Polską Asocjacją Ekologii Krajobrazu. Wydarzenia te spowodowały dość istotne zakłócenia w realizacji zamierzeń badawczych PTG.
2006
PTG zostało wpisane na listę organizacji pożytku publicznego. Było to przede wszystkim zasługą ówczesnego Prezesa prof. Andrzeja T. Jankowskiego.
2007
Z inicjatywy Przewodniczącego PTG Jerzego Bańskiego zorganizowano w Kielcach spotkanie przedstawicieli towarzystw geograficznych z Europy Środkowej i Wschodniej.
2009
MUG przyznała Polsce organizację Konferencji Regionalnej (Kraków 2014). Inicjatorem był Prezes PTG Jerzy Bański. Powołano Komitet Sterujący, który utworzyło 8 jednostek geograficznych, m. in. PTG. Przewodniczącym Komitetu został prof. dr hab. Marek Degórski, Dyrektor Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. S. Leszczyckiego PAN. Komitetem organizacyjnym kierowała dr hab. Anita Bokwa z Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ.
2012
Pod koniec roku Prezydium Zarządu Głównego podjęło działania związane z przygotowaniem w 2018 r. Jubileuszu 100-lecia PTG.
2014
18-22 sierpnia w Krakowie na Kampusie 600-lecia Odnowienia UJ odbyła się Konferencja Regionalna MUG, zatytułowana „Changes, Challenges, Responsibility”. Patronat objął Prezydent RP Bronisław Komorowski. Uczestniczyło w niej około 1400 geografów z 64 krajów. Obradom merytorycznym towarzyszyła zorganizowana w Collegium Maius (Muzeum UJ) wystawa pt. Rozwój myśli geograficznej w Polsce, pierwsza tego typu w dziejach polskiej geografii (autorzy: Małgorzata Taborska, Antoni Jackowski). Wystawa trwała do 15 stycznia 2015 r. i zwiedziło ją ponad 10 000 osób.
2015
Na wniosek PTG Komitet Nauk Geograficznych PAN podjął uchwałę uznającą rok 2018 Rokiem Polskiej Geografii. W tej samej sprawie Towarzystwo, wspólnie z Komitetem Nauk Geograficznych PAN oraz Konferencją Kierowników Jednostek Geograficznych zwróciło się pod koniec 2016 roku do Sejmu RP.
2016
1-4 czerwca Międzynarodowym Kongresem „Assises Franco-Polonaises de Géographie” oraz okolicznościową wystawą zainaugurowano w Paryżu obchody jubileuszowe związane z 100. rocznicą powstania PTG. Patronat nad przedsięwzięciem objęli: Ambasador RP we Francji dr Andrzej Byrt, który otworzył kongres i wystawę oraz Rektor UJ prof. dr hab. med. Wojciech Nowak. Funkcję gospodarza pełnił Dyrektor Stacji Naukowej PAN w Paryżu prof. dr hab. Marek Więckowski. Obrady odbywały się w Ambasadzie RP, Stacji Naukowej PAN oraz w Bibliotece Polskiej. Mówiono o tradycji współpracy polsko-francuskiej w dziedzinie geografii, obecnych powiązaniach badawczych, a także o możliwościach ich rozwoju w obecnym stuleciu.
Towarzysząca Kongresowi ekspozycja Geografia polska – tradycja i współczesność zorganizowana została w lokalu Stacji Naukowej PAN przez PTG, Muzeum UJ oraz Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ. Autorami byli Antoni Jackowski oraz Małgorzata Taborska. Na 40 planszach ukazano najważniejsze wydarzenia w polskiej geografii począwszy od XV w. aż po czasy współczesne. Specjalnie eksponowano dzieje Towarzystwa. Wystawa była otwarta do września 2016 roku. Była to trzecia ekspozycja tego rodzaju w Paryżu. Dwie pierwsze organizował Eugeniusz Romer (1919, 1931).
W trakcie Kongresu w Ambasadzie RP podpisano pięcioletnią Konwencję o współpracy naukowej geografów polskich i francuskich. Sygnatariuszami byli profesorowie: Antoine le Blanc (Comité National Francis de Géographie – Narodowy Komitet Geograficzny Francji), Marek Degórski (Narodowy Komitet Geograficzny Polski) oraz Antoni Jackowski (Polskie Towarzystwo Geograficzne).
2017
Pdjęto kroki zmierzające do trwałej integracji środowiska polskich geografów. W styczniu po raz pierwszy spotkały się: Prezydium Komitetu Nauk Geograficznych PAN, Prezydium PTG oraz kierownictwo Konferencji Kierowników Jednostek Geograficznych. Tematem spotkania były zbliżający się Jubileusz. Powołano Komitet Sterujący Obchodów Roku Polskiej Geografii, którego przewodniczącym został prof. dr hab. Marek Degórski. W dniu 19 czerwca spotkali się przedstawiciele KNG PAN, PTG, KKJG, uczelnianych ośrodków geograficznych oraz Stowarzyszeń: Kartografów Polskich, Hydrologów Polskich, Klimatologów Polskich, Geomorfologów Polskich, Gospodarka Przestrzenna oraz Polska Asocjacja Ekologii Krajobrazu.
11 września Prezydent RP Andrzej Duda powołał Polskie Towarzystwo Geograficzne w osobie przewodniczącego w skład Komitetu Narodowego Obchodów Setnej Rocznicy Odzyskania Niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.